«АЛТЫ ЖАСАР АЛПАМЫСТЫҢ» КЕЙІПКЕРЛЕРІ

«Алты жасар Алпамыстың» сценарийі қалай жазылды?

 

          «Алты жасар Алпамыстың» сценарийі кинорежиссер, ҚР еңбегі сіңген қайраткер Қанымбек Қасымбековтың басынан өткен оқиға негізінде жазылған екен. Ол туралы режиссердің өзі «Оны негізі «Алты жасар Қанымбек» десе де болатын еді, өйткені ол тап-таза менің өмірім. Мен Қанымбек деген ақсақалдың алпысқа келгенде дүниеге келген баласымын. Шешеміз көпке дейін құрсақ көтермей жүрген екен. Ерке болып өстім. Беске келгенімде күздің алғашқы айы келіп, ауыл балалары «оқып жүрміз» деп бір жаққа барып келетін болды. Оған дейін күндіз ауылда қалып әбден зерігем. Бұл не екен деп, күнде мұңайып, сол жаққа жете алмай жалғызсырап жүрем де қоям. Менің сол бір сиқымды байқаған әкем баруға рұқсат берді…» деп еске алады.

Advertisements

ӨЛІМГЕ ҚИМАЙТЫН-АҚ БАЛА ЕДІ…

Түс ауа құрбым Назерке хабарласты. «Біз баратын балалар үйіндегі тәп-тәтті Асхат деген бала бар еді ғой. Сол қайтыс болыпты». Суық хабар үстімнен біреу мұздай су құйып жібергендей әсерде қалдырды. Не дерімді білмей «Рас айтасың ба?» дей беріппін. Бір сәтке есеңгіреп қалғандай болдым. Жүрегім тілім-тілім болып кетті. Жаңалықтардың барлығынан көрсетіпті. (http://www.31.kz/kz/video/document16815.phtml) Бірақ мен сол күні жұмыстан теледидар қосуға да мұршам келмейтіндей шаршап қайтып едім. Ата-ана жылуын сезінбеді… Өмірден еш қызық көрмеді… Сәби күйінде кетті… деген сияқты түрлі ойлар түртпектеп маза бермеді. Бірақ әрине, ол баланың дүниеге келуінде, осындай аз ғана ғұмыр кешуінде бір мән бар ғой. Мүмкін

Қайдасың, «Сыған серенадасы?»… немесе аудиторияда өткен алпыс минуттан бір үзік сыр

Блогымда театр туралы айдар ашқанда алдымен ойыма оралған осы жазба болды. Мұны мен 3-курста оқып жүргенде жазған болуым керек…

 Бүгін біздің әл-Фараби атындағы Қазақ Ұлттық Университетінің журналистика факультетінде қонақта театр тарланы – Бекжан Тұрыс. Ауылымда бүгін қазақтың ұлы бір ірі, Құлақта бүгін ғажайып сырдың сыбыры. Көзімде менің керуен де, керуен сан сурет, Кеудемде менің «Біржан-Сараның» дүбірі – деп, Төлеген ақын өз заманының өнер тарланын жырлаған екен. Ал біздің көз алдымыздан «Сыған серенадасы», «Бес бойдаққа бір той», «Ромео мен Джульетта», «Сергелдең болған серілер», «Актриса» тізбектеліп өтіп жатты. Бекжан аға бірде Қырманбай шал болып елестесе, енді бірде ғашықтардың қорғаны пірәдар болып елестейді. Сан құбылып, сан өзгереді.

«САРҚЫРАҒАН ӨЗЕНІ – БҰЛАҚ БОЛҒАН ЗАМАН-АЙ»

Театр…

         Театрға алғаш барған күнім дәл бүгінгі күндей есімде. Журналистика факультетіне түскеннен кейін үлкен курстағылардан театр туралы өте көөөп естідік. Театрды бір көру арман болды. Ақыры не керек, сабақ аз болған бір күні әкемтеатр атанған М.Әуезов атындағы драма театрға тартып кеттік.

         Міне, сол күннен бері арада бес жылдай уақыт өтсе де театрдан іргеміз ажыраған емес. Мүмкіндігімізше жаңа қойылымдарға құрбыларыммен барып тұрамыз. Бұл айдарымда театр, ондағы қойылымдар туралы ойымды білдіріп тұрамын, иншАлла!

ХАЛЫҚТЫҢ ИСЛАМ ДІНІНЕ БЕТ БҰРУЫ – БАҚЫТЫМЫЗДЫҢ БАСТАУЫ ДЕП БІЛЕМІН

   Айкерім Қалаубаева, әнші

– Айкерім, сіздің ұғымыңыздағы дін сөзінің мағынасы қандай?

– Дін деген – от тәрізді, абайлап жөнімен алып жүрмесең өзіңді не болмаса, өзгені күйдіресің. Қазіргі уақыттағы қазақтың дінге бет алысы тәуір-ақ, әсіресе жастардың жұма намаздарына, айт намаздарына мешітке ағылып жатқанын көргенде Аллаға шүкір дейсің. Халықтың Ислам дініне бет бұруы – бақытымыздың бастауы деп білемін. Ислам ғұламалары «Уақыт қылыш тәрізді, сен оны кеспесең ол сені кеседі» деген екен. Біз де аз ғана уақытымызды құлшылыққа, жарқын болашаққа, бақытты ғұмырға арнауымыз керек. Сол сияқты, менің де дінге келуім кездейсоқ оқиға емес. Алғашқыда отбасымыздағы үш баланың кенжесі Мадияр есімді інім намаз оқуды бастады. Оған қарап менің де қызығушылығым оянды. Өмірдің шын мәні неде екенін түсіне бастадым. Кей адамдар дінге қиналғаннан келіп жатады, бастарына іс түссе намазға жығылады. Ал өзімді дінге саналы түрде келдім деп айта аламын. Әлхамдулиллах, менде ондай ауыр жағдай болған жоқ. Намазға бір жылдай үлкен дайындық болды. Алла қай күні жүрегіңе иман береді, сол күні намазға жығылады екенсің. Алғаш намаз оқығанымда жоғарыдағы тылсым күшпен керемет байланыс орнағандай болды. Дұға оқи бастасаң көзге жас келіп, өзгеше күйге бөленіп кетесің. Намаз оқығалы бері Әлхамдулиллах, көп дүниеге сабырмен қарайтын болдым. Өмір болғаннан кейін әртүрлі жағдайлар болып жатады. Кез-келген қиындықты жеңе білуде намаздың үлкен көмегі бар. Қарпайым ғана көлігіңді соғып алдың – Әлхамдулиллах, бір жұмысың дұрыс болмай қалды – Әлхамдулиллах, жақсылыққа жеттің, тағы да Әлхамдулиллах! Әлі күнге дейін, намаз оқығанымда керемет бір күй кешемін. Қуанып, толқып тұрамын. Әйел адамның намаз оқымайтын да күндері болады ғой. Сондай уақыттары намазға жеткенше асығамын. Адам баласына иман керек екен. Ол адамды тәубесіне келтіреді. Қанағатшылдыққа алып келеді. Әр дүниеге қарапайымдылықпен қарауға үлкен бір әсерін тигізеді.

ИСЛАМ ПЕНДЕНІҢ ТІЛІНІҢ ҰШЫНДА ЕМЕС, ЖҮРЕГІНІҢ ІШІНДЕ БОЛУ КЕРЕК

                            Көпен ӘМІРБЕК, сатирик:

– Аға, жасыңыз болса біразға келді, артыңызға қарайлаған кезде нені көресіз?

– Сүйінбай атам «Өмірдің соңы өкініш» деген екен. Ол жалғыз мен емес, жұмыр басты пенденің барлығының сана-сезіміндегі психологиялық сезім. Мен елу жасқа келгенде «Елу деген ерекше ел қарайтын қия шың, Жимасаң да есіңді, етек-жеңді жиясың» деп өлең жазғанмын. Сол есіңді жимасаң да, етек-жеңді жиятын жасқа келдім деп артыңа қарайлағанда осыншама уақытымның барлығын бос нәрселерге арнаппын ғой деп өкінесің. Осы туралы жазған өлеңім де бар. Мен өзі қазақ өнерінің қамқоршысы, меценант Өмірзақ Сәрсеновке әр жұмада өлеңмен сәлем жолдап тұрамын. Бұл жұма сәлемдерімді Абай атам айтқандай ермек үшін жазбаймын. Сатириктер қанжар болатын болса, онда Өмірзақ сияқты ағаларымыз қайрақ. Өйткені, ол мені «Әй, сен осы әр жұмада өлеңмен жұма сәлем беріп тұсрсаң қайтеді?» деп мені қайрады. Ал мен оған не жазамын? «Қалыңыз қалай? Денсаулығыңыз қалай?» деп әншейін сұрай салатын нәрсе емес. Сондықтан өзімнің көңіл-күйімді, сезімімді, өмірге, қоғамға деген көзқарастарымды өлеңмен жеткізіп тұруға бел байладым. Әлі де жеткізіп келе жатырмын. Мен артыма қарайлағанда бос кеткен алтын уақытыма өкінемін. Сол алтын уақытымда үлкен шығармалар жазсам таудың етегінде емес, таудың басында жүрер ме едім деп ойланамын. Соның бірден бір жолы, түзу жол – намаз. Елуден кейін емес, бала кезден Алланың ақ жолын таңдағанымда менің атым Көпен емес, «Көпеке» болып кетер ме еді. 2009 жылдың 31-шілдесінде Өмірзақ Сәрсеновке жолдаған он бірінші жұма сәлемімде былай деген едім: «Маңдайыңды сәждеге тигізіп, намазға жығылсаң «Құдайға құлдық ұрған мына пендеден айырылып қалдым-ау!» деп жетпіс мың шайтан зар жылайды екен.

МЕНІҢ ДЕ ХИДЖАБ КИГІМ КЕЛЕДІ

                  Бұл да осыдан біраз уақыт бұрын алынған сұхбат еді. Қазір Алтынай төртінші сәбиін дүниеге әкелді. Алла Сәбит екеуіне ізгі ұрпақтар нәсіп етсін!

Алтынай ЖОРАБАЕВА, әнші:

–Алтынай, қазіргі уақытта иман келтіріп, намазға жығылып жатқандар саны артып келеді. Аллаһтың хақ жолына сіз қалай келдіңіз?

– Шыны керек, көптеген адамдар басына іс түскенде, қиын жағдайға тап болғанда келіп жатады. Бірақ, Құдайға шүкір, менің басымда ондай жағдай болған жоқ. Өнер адамдары жүрегі нәзік халықпыз ғой. Кез-келген нәрсені өзіміздің жүрегімізден өткізіп барып қабылдаймыз. Өзімнің жеке басым сондай жанмын. Маған жаман ниетте жүрген адамның басына қайғы түсіп жатса бірге қайғырамын. Кейбіреулер «Сауап болыпты, сол керек» деп жатады ғой. Ондай ниеттен Құдай сақтасын! Өзімнің Самат Ақансейітов деген группаласым болған. Діни әндерді орындап жүрген «Яссауи» деген топтың мүшесі. Сол жігіт бірге оқып жүргенде өте бұзық болды. Шыны керек, ол жігітттен қатты қорқатынбыз. Ол келе жатыр дегеннен барлығымыз жан-жаққа қашып «Сол сабаққа келмей-ақ қойса екен» деп тілейтінбіз. Кейіннен, оқу бітіріп, біраз жылдар өткеннен кейін оны бір студияда көріп қалдым. Адам танымастай болып өзгеріп кеткен. «Самат мынау анық сенсің бе? Саған не болған? Баяғы Самат қайда?» деп қайта-қайта қарай беріппін. Ол «Өмір адамды өзгертеді екен. Исламға келгелі өзгердім» дегенде бір жағынан қатты таңырқап, бір жағынан «Дұрыс болған екен» деп қуанып қалдым. Содан біз оның келіншегімен танысып, ол Сәбитпен танысып ағалы-інідей болып кетті. Үйімізге жиі келіп, балалалары қыздарымызбен бірге ойнап жүрді. Олардың намаз оқығандарын көріп мен қатты қызығып жүрдім. Менің «Намаз оқығым келеді» деген сөзімді естіп, келіншегі Құралай екеуі қатты қуанды. Бірден үйрете бастады. Исламға осылай қайғыда емес, қуанышта келдім. Айналамыздың бәрі Аллаһтың мұғжизасына толып тұрғанда, біз қалай Оған құлшылық етпейміз? Мен дінге келмей, намаз туралы ойланбай тұрып-ақ, көктем келгенде ағаштардың бүршік атқанын көріп таңғалатынмын. «Осыны да Құдай жаратты ғой» деп, қолыма ұстап қарап, өзімнен-өзім сөйлейтінмін. Ертеңіне қарасам бүршік басқаша болады. Келесі күні басқаша. Енді бір қарағаныңда жайқалған жапырақты көресің. Аллаһтың құдіретіне таңғалғанда, сөзімді де, сезімімді де жеткізе алмайтынмын. Осының барлығы жоқтан барды жаратқан Аллаһтың құдіреті ғой. Тасты жарып шыққан көк те Аллаһтың бір мұғжизасы. Аллаһтың кереметтігін ойлауға біздің санамыз жетпейді.